No estás por encima de coger la escoba y limpiar un poco

Los hechos, a continuación: pues hombre, cuando ves que el director mismo coge la escoba para barrer los suelos, ¿cómo te puedes quedar allí sin hacer nada más que levantar los pies para hacerle hueco debajo de tu silla? Y más chapa: la economía es como es, la cosa va como va y el mundo es el que sabemos que es, tendremos que ocuparnos todos de todo, no hay ninguna vergüenza en limpiar un lugar en el que pasamos tantas horas —vamos, una segunda casa—. ¿En tu casa acaso no barres? Claro está, frente a este silogismo sin fallos aparentes, ¿qué puedes contestar? Y bueno, si se ha acabado el papel higiénico, ¿acaso no puedes gastar 2 euros para comprar unos 12 rollos? Y ¿si pusiéramos cada uno 2-3 eurillos al mes para hacer bote y comprar productos de limpieza, ambientadores y lejía? Ay, y de paso podríamos hacer como un cuadro con turnos para limpiar, ¿no?

Continue reading “No estás por encima de coger la escoba y limpiar un poco”

Una mano lava la otra: tú quieres papeles, yo quiero disponibilidad absoluta

Cualquier manipulación, desde la más mínima hasta el chantaje, siempre tiene cabida, siempre cuela, si se trata de personas en desventaja y se dan las circunstancias propicias. Parece ser que las condiciones de una pyme no tienen por qué ser excepción. Cierto es que todos queremos algo y lo importante es saber hasta dónde estamos dispuestos a llegar para conseguirlo. El empleado sin derecho a trabajar quiere poder currar sin restricciones y el empleador quiere tener mano de obra cuyos gastos se puedan cubrir fácilmente, con lo cual entre las dos posiciones puede haber algún punto de encuentro. Cuál sería depende de hasta dónde se quiere llegar.

Continue reading “Una mano lava la otra: tú quieres papeles, yo quiero disponibilidad absoluta”

Oferta de trabajo, condiciones, promesas, objetivos optimistas, compromisos a medio plazo – lo mismo, vamos

El personal es el corazón, el pulmón, el hígado de la empresa. ¿Qué organismo funciona bien si estos órganos no funcionan correctamente?

Continue reading “Oferta de trabajo, condiciones, promesas, objetivos optimistas, compromisos a medio plazo – lo mismo, vamos”

Una tabla con gastos e ingresos es para mentes menos creativas

El empresario puede hacer lo que le dé la gana en su negocio; es su chiringuito y, si quiere andar en chanclas, sin ducharse, y proyectarse como guay y siempre preparado con soluciones creativas para el momento y sin ninguna previsión contable, hacerles descuentos a las tías buenas y montarse sus propias películas sobre quién puede ser un cliente a largo plazo basándose en su intuición, que así sea. Las mentes privilegiadas siempre lo tuvieron más fácil. El problema es que, de nuevo, como en la vida misma, si uno está solo y sin obligaciones, pues no tiene que asumir ni hacer nada de lo que no le apetezca o hacer exactamente lo que le dé la gana. No obstante, cuando el chiringuito tiene contratada a gente que sí tiene responsabilidades, que sí necesita orden y organización, que sí precisa de coordinación y un sentido de dirección, las cosas se complican un pelín.

Continue reading “Una tabla con gastos e ingresos es para mentes menos creativas”

Inglés B2 con temario a 100€

El inglés ya no es un idioma que se aprende —a su ritmo y plazo—, que implica deseo, disponibilidad, tiempo y estudio, práctica constante e inclusión en probablemente cada aspecto de la vida fuera del aula. El inglés ya nada tiene que ver con el deseo de conocer la cultura, los libros, las películas, la gente. El inglés no se prueba y se mejora cada día al hablar, sentir, pensar en ello. No: el inglés es una asignatura. Una asignatura para la cual se puede comprar un temario dividido en temas y variantes de exámenes que se estudian y aprenden capítulo por capítulo; una asignatura que puedes odiar constantemente, pero que hay que coger, porque «te la piden por todas partes»; una asignatura cuyo temario puedes comprar a 100€ en un grupo de Facebook.

Continue readingInglés B2 con temario a 100€

Fórmulas de éxito a la venta y con descuento

Una cosa queda clara: no hay fórmula secreta del éxito, no hay un libro que contenga todos los misterios explicados, no hay manera de aprender un idioma que sea distinto a lo de dedicarle tiempo y empeño. Por ello, el eslogan de la fórmula del éxito, por muy atractivo que sea en un plan de marketing o una campaña publicitaria, se tiene que reflejar en la práctica a través de contenidos, conocimientos y, al final, resultados.

Y lo más llamativo es que no, un curso de idiomas no es cualquier otro producto que pasar por promoción, venta y, tal vez, cuestionarios de calidad o incluso experiencia de usuario. Un curso de idiomas no es una crema: la utilizas y tu piel tendrá más luz. Un curso de idiomas no es un viaje: lo reservas y tendrás experiencias inolvidables. Un curso de idiomas necesita la participación activa, implicada, esforzada del alumno. El éxito de un curso de idiomas depende de muchas variables, pero sobre todo de la participación activa y, muchas veces, que también, menos placentera del cliente.

Continue readingFórmulas de éxito a la venta y con descuento

Los españoles en casa no trabajan

Es que nadie trabaja en casa. Los españoles en casa no trabajan. Esto lo he escuchado textual y directamente de un directivo cuando se había empezado a hablar —ni siquiera se planteaba—del teletrabajo parcial o completo en algunas pymes, después del confinamiento total de la primavera de 2020. Orgulloso representante de la vieja guardia, apenas capaz de utilizar el correo electrónico para poco más que comunicarse, dicho directivo no podía aceptar —ni intelectualmente, ni visceralmente—que el empleado sea capaz de trabajar sin supervisión y fuera de la oficina, concretamente en casa. Su mentalidad le ponía como un velo cuando se trataba de intentar hacerle entender el teletrabajo, incluso en unos tiempos que lo habían convertido en imprescindible. Es que no. En casa no se trabaja. Y punto.

Continue readingLos españoles en casa no trabajan

Amintiri vietnameze cu miros de stejar

Am întins mâna pe raftul cu parfumuri pentru locuință și am apropiat testerul unui lichid uleios de culoarea rășinii, cu miros promis și anunțat pe etichetă: bujor și stejar. Nu știu ce fel de bujor era, căci am simțit doar izul proaspăt de stejar, exact așa cum îl simțisem la munte, în vară, cu mai puțin de o lună în urmă. Stejarul îmi miroase la început a lemn, un pic a hârtie, ca dintr-o carte veche, apoi a ceva uleios și auriu închis, ca rășina crudă, și în sfârșit îmi rămâne o urmă de tămâie. A fost ca și cum dintr-o dată, aș fi pășit din nou în cămăruța cu pereți de lemn unde nu se găsea decât o saltea modestă și pături groase, din hanul hmong din nordul Vietnamului, unde podelele, pereții, scările scârțâiau a nou, a lemn, și miroseau a stejar.

Zilele trecute am nimerit într-un magazin drăguț de cadouri, suveniruri, căni cu mesaje chic și cutii pentru cadouri; e un magazin relativ recent deschis în cartier. Am avut acolo un moment pe deplin madleno-proustian. Nimic fantastic aici, neurologii și alți oameni de știință au deslușit de mult de ce se petrece asta: emoțiile și amintirile pe care le provoacă și mirosurile se procesează în aceeași zonă a creierului; totul se datorează vremurilor parțial apuse și nomade ale omenirii, pe vremea când oamenii trăiau ca vânători-culegători și trebuia să țină minte locurile unde se găsea hrana, ce se putea consuma și ce nu, ce mirosea bine, corect și comestibil și ce nu, din experiențe trecute. Acum, în vremurile noastre sedentare și digitale, experiențele trecute nu mai au aceeași urgență legată de supraviețuire, iar puterea reminiscențelor a rămas doar într-atât încât ne aduce înapoi în trecut cu frânturi.

Am întins mâna pe raftul cu parfumuri pentru locuință și am apropiat testerul unui lichid uleios de culoarea rășinii, cu miros promis și anunțat pe etichetă: bujor și stejar. Nu știu ce fel de bujor era, căci am simțit doar izul proaspăt de stejar, exact așa cum îl simțisem la munte, în vară, cu mai puțin de o lună în urmă. Stejarul îmi miroase la început a lemn, un pic a hârtie, ca dintr-o carte veche, apoi a ceva uleios și auriu închis, ca rășina crudă, și în sfârșit îmi rămâne o urmă de tămâie. A fost ca și cum dintr-o dată, aș fi pășit din nou în cămăruța cu pereți de lemn unde nu se găseau decât o saltea modestă și pături groase, din hanul hmong din nordul Vietnamului, unde podelele, pereții, scările scârțâiau a nou, a lemn, și miroseau a stejar.

Continue reading “Amintiri vietnameze cu miros de stejar”
Advertisement

Stranded on Cù Lao Chàm

And then it started to pour – nothing that different to basically any day in the monsoon season on this realm. Only it never stopped until the next evening, and it came with thunderstorm and lightning, with the occasional power cut and with darkened skies. The day before, the clear skies, the crystal water, the sun, the coconut palm trees, the sand – everything was like a distant memory of another life, in another place. We could only hope for a possible getaway – yet we should have abandoned all hope, because the storm went on and on well into the following night and day. Rivers of rain had incessantly poured down the streets and alleys of the island, infinite buckets of water had fallen for hours on end during these days where there was nothing left to do than observe the routine.

It was supposed to be a one-day trip out of Hội An, one of the most preciously beautiful cities in Vietnam, to see and enjoy a subtropical pristine island of a cluster that was once a military base and thus closed to public and tourism. We were to spend the day on the beach under coconut palms and the night there in a homestay and then go back to the mainland.

The day started according to plan: early in the morning, we got on a motorboat, arrived on the main island some 20 minutes later, and left our luggage at the homestay reception some two to three minutes after that, heading directly for the beach. It was a hot day, and the moment I could slouch on the sun bed forgotten were all the tenderly authentic market stalls we met on the way to the sun-drenched beach. I had wanted to stop a couple of times to get some freshly squeezed sugar cane juice, only hesitated every time thinking I’d have plenty of time for this on the way back.

It turned out to be a clear-skyed and sunny day, and all we did was bathe, swim, read, talk, sip on juice and coffee, and fend off the locals´ tries to either ask for some made-up tax for unencumbered use of a public beach or move our sun beds to the portion of the beach that best suited the bar behind it and not the neighbours´.

Continue reading “Stranded on Cù Lao Chàm”

Frente a las penas emprendedoras, ¿cómo vas a pedir un aumento de sueldo?

Lo que pasa es que, como asalariado, empiezas a hacerte preguntas cuando estos momentos se repiten con más o menos frecuencia. Cuando comienzas a oír un poco demasiado y repetidamente de la inversión que todavía no ha recuperado el director académico, socio en el negocio, cuando ves que los episodios de las lamentaciones tienden a repetirse en casi cualquier ocasión, cuando notas que ya se habla muy frecuentemente sobre la lucha que se ha dado para pagar las nóminas este mes, pues empiezas a preguntarte qué se puede hacer.

Continue reading “Frente a las penas emprendedoras, ¿cómo vas a pedir un aumento de sueldo?”

StoreDay România

world in my eyes!

Mira & Irina

🌌Your life is an emotion ! Live it! 🌌

inorasultrist.wordpress.com/

Make every moment count!

blogdeviata

Intamplari,experiente si pareri de viata

Şiraguri de gânduri

gânduri înşirate pe aţa vieţii... din Irlanda

andreibotnari.wordpress.com/

Andrei Botnari. Photography and travel blog

peopleoverseas

Living abroad, immigration and travel

Lecturafilia

Lecturafilia "Leer es vivir dos veces"

Nefelibata

Canvas of jottings for every now and then

The Daily Post

The Art and Craft of Blogging

El Club de los Leones

"¿Tú sabes qué es un león? Un hombre que lee mucho" - Gloria Fuertes

WordPress.com News

The latest news on WordPress.com and the WordPress community.

%d bloggers like this: